تصورم از رئیس جمهور مطلوبم همچو چیزیست: مهربان، خنده رو، مصمم، پیگیر، ساده، بی تکلف، بی ریا، انعطاف پذیر و خودمانی با مردم و سخت و غیرقابل انعطاف در مقابل دشمن و زیاده خواهان.
مردِ راستگو، بی حاشیه و مودبی که پای مصنوعی اش را خم کند و با لبخند بنشیند روی زمین در حاشیه ی زمینِ کشاورزی مرد روستایی زحمت کشی و از اینکه برایش در لیوان یکبار مصرف چای و قند آورده اند خوشحال هم بشود! دلگرم و امیدوارم به فرداهای روشن تر و بهتر. با همت مردانی با اراده های پولادین، درستکار و راستگو، با قلبها و دستانی پاک، متخصص، دانشمند و فرزانه که طلا و نقره نمی اندوزند!
داشتم فکر میکردم انتخاب های ی و اجتماعی ام همیشه بین "خوب و خوبتر" بوده. برعکس جماعتِ ساده دل و پشیمانی که قرار بود تا 1400 با پرزیدنت محبوبشان بمانند اما به 6 ماه نکشیده "پشیمان" و "معترض و طلبکار" باید از کف خیابان جمعشان کرد!
وقتی میپرسی برای پشیمانی خیلی زود یا دیر نیست؟! و مگر نه اینکه خودِ عالیجنابتان به ایشان رای داده اید و ایشان از فضا نزول اجلاس نفرموده اند و با رای آدم فضایی ها هم انتخاب نشده اند و تقلبی هم که در کار نبوده چون کاندیدای مورد علاقه شما از صندوق آن خارج شده است! میفرمایند: انتخابمان بین بد و بدتر بوده! همیشه انتخابشان از روی ناچاری و مجبوری و بین بد وبدتر است! و با همین موجِ منفی و ترسِ "نکند جنگ شود، نکند درپیاده رو دیوار بکشند!، نکند ونزوئلا بشویم، نکند نکند." مملکت را به سوی نابودی و نیستی و لیبی شدن کشیده اند. اینهمه "موج منفی" توی ذهن و فکرشماست! فکرتان را عوض کنید تا بهتر تصمیم بگیرید و از زندگی لذت ببرید و بعد کاسه چه کنم چه کنم بدست خودتان و ما ندهید! بعد برای "انتخابِ بد" تا ساعت 1 نیمه شب در خیابان میرقصیدید؟! عجبا.
بار دیگر تاکید می کنم که انتخاب هایم همیشه بین خوب و خوبتر بوده. چه سال 92که مردد بین جلیلی و قالیباف بودم و بیش از دویست صفحه PDF خواندم تا دلم به انتخاب دکتر جلیلی گرم بشود و چه سال96 که باز بین رئیسی و قالیباف مردد بودم و بالاخره خوبتر را انتخاب کردم.
امروز هم متن سخنان دکتر جلیلی با دانشجوهای نخبه را خواندم. جلسه پرسش و پاسخ با جوانان نخبه یعنی قرار نیست متکلم وحده باشی و آمده ای حرف ها و دغدغه های جوانترها را هم بشنوی. وجود همچو آدمی چقدر دلگرم کننده و کیمیاست. بعد برای یک لحظه فکر کردم اگر سال 92 همچو اویی رئیس جمهور میشد حالا کجا بودیم؟! 5 سال عمر و زندگی و اعصاب و جوانی و سرمایه ملی و بیت المالمان صرف برجامِ تقریبا هیچ میشد؟! شاید همان روزها قید برجام را میزدیم و دستمان را میگذاشتیم روی زانوی خودمان. شاید اقتصاد مقاومتی را با جدیت دنبال میکردیم. شاید 700 کارخانه فقط در یکسال تعطیل نمیشد. شاید فکری به حال این بروکراسی اداری فلج کننده مان میکردیم. شاید سانتریفیوژها و چرخ کارخانه ها از حرکت نمی ایستادند. شاید انرژی هسته ای مان را تا 15 سال آینده به فنا نمیدادیم. شاید رفقای مصطفی روشن هنوز در نطنز مشغول کار بودند. شاید زبانِ عربستان سعودی اینقدر بر سرمان دراز نمیشد. شاید. شاید. ما چه پیشرفت و دستاوردی طی این 5 سال اخیر نسبت به گذشته داشته ایم؟! حتی روی کاغذ.
کسی چه میداند؟ هنوز داغیم. هنوز گرمیم. هنوز عمق جراحت و آلودگی و عفونت زخم هایی که دولت جناب بر پیکر وطن وارد کرده هویدا نیست. فی المثل انرژی هسته ای برباد رفته و جاسوسها و نفوذیهای ریز و درشت در طبقات و لایه های مختلف پیش چشم ماست. سالها باید بگذرد تا بفهمیم چه بر سر فرهنگ و اقتصاد و تمان آمده. شکاف ها و گسلهای اجتماعی مان عمیق تر، فاصله طبقاتی بیشتر، مستضعفین فقیر تر و مدیران و دولتمردان فربه تر شده اند. نزاع ها بیشتر، حرمت ها شکسته تر، خانواده سست تر و کتابخوانی مهجورتر! 8 سال پسرفت در بهترین حالت! اگر با جنگ داخلی مام وطن را تکه تکه نکنند. اگر با وطن فروشی و خیانت ، عزت اش را خدشه دار نکنند. میتوانستیم راه دیگری را برویم. سخت بود ولی امروز قطعا با دستانی خالی اینجا نایستاده بودیم. به جای اعتماد به دستها و همتِ خودمان، چشم دوختیم به دست و وعده ی غریبه ها! حالا چه کسی غیر از خودمان را میتوانیم شماتت کنیم؟! نخواستیم. اراده جمعیمان نخواست و حالا همه با هم تاوان میدهیم.
پی نوشت: هرچی میگذرد و صحبتها و عملکرد سعید جلیلی را رصد میکنم ، به رایی که سال 92 به او دادم میبالم.
* یونس حسینی / رجا نیوز
* یونس حسینی / رجا نیوز
درباره این سایت